เหงาเป็นระยะๆ

เริ่มเหงาล่วงหน้ามาตั้งแต่เมื่อวาน

เมื่อรู้ว่า… พี่ณา ลากระทันหัน แจงโดนสั่งให้ลาตามไปด้วย โดยไม่ยอมบอกสาเหตุที่ชัดแจ้ง เป็นการลาอย่างมีเงื่อนงำและงึมงำมาก ทุกอย่างย่อมแอบแฝงไว้ด้วยเหตุผล พี่เค้กก็ไปสัมมนาแฝงท่องเที่ยวกับเพื่อนที่ Siemens

กลางวันน้องหญิงกะพี่กกจะออกไปธุระกรรมทางการเงิน…หลายธนาคาร โทรมาชวนเราออกไปแวะหาอะไรกินแถวๆนั้นด้วย.. เราไม่อยากไปเป็นส่วนเกิน อยู่ที่นี่หาข้าวกลางวันกินเองได้จ้า ไม่ต้องเป็นห่วงใดๆ

เมื่อไม่เหลือใคร… ก็ไม่ค่อยอยากกินข้าวเท่าไหร่นัก นมสดหรือโกโก้เย็นๆซักแก้วคงรองท้องได้ดี ตอนแรกคิดว่าจะสามารถหิ้วท้องกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านทีเดียวเลยด้วยซ้ำ

เกือบบ่ายท้องเริ่มร้อง ลงไปกินข้าวใต้ตึกแบบเฉาๆ พอลงไปซื้อข้าว แม่ค้าร้านโน้น พ่อค้าร้านนี้ พ่อค้าร้านน้ำคู่กรณีแซวบอลซึ่งต่างล้วนรู้จักมักคุ้นกัน  ต่างเอ่ยปากถามหาเพื่อนๆกันคนแล้วคนเล่า มีแต่คำถามสะกิดใจว่าทำไมเรามากินข้าวคนเดียวหละ… เราค่อยๆอธิบายไปตามความจริง ก่อนหามุมเงียบกินข้าวราดแกงตามลำพัง….

แต่เรายังหลบมุมไม่พอ… เพื่อนๆยังเดินผ่านมาเจอ มาทักถามถึงคนอื่นๆอีก ทำไม่เราฉายเดี่ยว เมื่อก่อนจะกินกันกลุ่มใหญ่ๆวันนี้หายไปไหนกันหมด..

จากที่จิตใจปกติดีพอควร กินข้าวคนเดียวบ้างก็น่าจะดี แต่พอคนนี้ทัก คนโน้นถาม คนนั้นคุยด้วย เริ่มใจห่อเหี่ยว…กับการอยู่ลำพัง

วันนี้ก็ผ่านไปได้อย่างสบายดี เหงาบ้างเป็นระยะๆ การใช้ชีวิตแบคนเดียวพอได้แต่ไม่คุ้นเคยนัก แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไป  บางครั้งคนเราก็ต้องทำอะไรอย่างเดียวดายให้ได้ 555